یکى از چیزهایى که همه پیامبران الهى به آن دعوت مى کردند، «پرستش خداوند» است. قرآن کریم از زبان پیامبران نقل مى کند که به امت هایشان مى گفتند «اعبدوا الله; خدا را پرستش کنید»(مائده،72 و 117; اعراف، 59 و 65 و 73 و 85; هود، 50 و 61 و 84 و...) اصل عبادت و پرستش خداوند در همه شریعت هاى الهى وجود داشته، ولى شکل و کیفیت آن تفاوت داشته است.

از قرآن کریم استفاده مى شود که روزه و نماز در امّت هاى پیشین هم بوده است.

در مورد روزه، قرآن مجید مى فرماید: «یَـأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ;(بقره،183) اى کسانى که ایمان آورده اید، روزه بر شما نوشته شد، همان گونه که برکسانى که قبل از شما بودند نوشته شد، تا پرهیزکار شوید.»

مقدار و کیفیت روزه در امّت هاى گذشته با روزه در اسلام تفاوت داشته است. از این رو، در امّت هاى پیشین «روزه سکوت» وجود داشته، ولى در شریعت اسلامى، مشروع نیست.

در امّت هاى پیشین، نماز هم بوده، در همین مورد، قرآن کریم از زبان حضرت عیسى (على نبینا وآله وعلیه السلام) مى فرماید: «وَ أَوْصَـنِى بِالصَّلَوةِ وَ الزَّکَوةِ مَا دُمْتُ حَیًّا;(مریم،31) و مرا سفارش به نماز و زکات تا زنده ام کرده است.»

و نیز از زبان حضرت اسماعیل، مى فرماید: «وَ کَانَ یَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلَوةِ وَ الزَّکَوةِ وَ کَانَ عِندَ رَبِّهِ مَرْضِیًّا;(مریم،55) او همواره خانواده خود را به نماز و زکات دعوت مى کرد و همواره مورد رضایت پروردگارش بود.» بنابراین در شریعت هاى گذشته هم نماز و روزه وجود داشته است، ولى کیفیت آن براى ما مشخص نیست.

بدون شک کیفیت و کمیت نماز و روزه در شرایع پیشین با شریعت اسلام تفاوت داشته است;