با نام خدا و سلام

من با ارسال پيامتان تصور كردم مطلب جديدي مرقوم فرموده ايد. آمدم ببينم كه چه نوشته ايد. به هر حال چيزي به ذهنم رسيد گفتم:‏ حال كه تا اينجا آمده ام، يادداشت كنم. من تصورم اين است كه ما تا مدت ها حكومت را در اختيار نداشتيم و چندان مطرح نبوديم و مورد هجمه دشمنان واقع نمي شديم. سنت روضه خواني ها هم در كنار اين واقعيت كه در آن معمولاً در ذم خلفا سخن گفته مي شده، سبب شده است كه ما كينه شديدي از خلفا پيدا كنيم، به گونه اي كه راه افراط پيموده ايم و امور مستحبي مربوط به بزرگداشت اهل بيت را بالاتر از واجبات جايي داده ايم و به محرمات كشيده شده ايم.

اما اكنون كه حكوت در اختيار ما قرار گرفته، لازم به نظر مي رسد، يك بسيج عمومي انجام دهيم. در حوزه ها كه به تربيت مبلغان ديني مي پردازند همواره بر وحدت امت اسلامي تأكيد شود و روضه ها بيش تر با تأكيد بر سخنان و سيره حسنه و مداراي علي وار ائمه و علما برگزار شود. جمعيت ها و گروه هاي فراواني با رويكرد وحدت تشكيل و تشويق شود و....

نظر شما چيه؟

راستي از پاسخ صبورانه شما به آن دوست خوبمان خوشم آمد. اما من دوست دارم بيش تر صبوري كنيد. كاش آيه «لكم دينكم و لي دين» را نمي نوشتي. ببخشيد كه فضولي كردم.

دلبند شما

قلبي خواهان عشق